Rozdział 8

Rozdział 8

Z rogu pomieszczenia, wyłoniły się trzy postacie. Dwóch staruszków i jeden mężczyzna w masce.
Z tego co zauważyłam spojrzeli na mnie przelotnym wzrokiem i zaczęli coś między sobą szeptać.
Anna wyszła i ukłoniła się im lekko, a reszta po prostu miło się przywitała, z wyjątkiem mnie, czułam do nich urazę z nieznajomego mi powodu....
-Mistrzu Yohmei Kino-sama i Mikihisa-san. Przyprowadziłam Jigoku Shoujo -powiedziała medium z szacunkiem, dla starszyzny.
-To ona ?!-zapytali nie dowierzając, a ja spojrzałam na nich jak na idiotów. Musiałam wyglądać komicznie, bo  Yoh wybuchł śmiechem i nawet Len lekko się uśmiechnął.
-Yoh-kun kim są Ci ludzie ?-zapytałam podchodząc bliżej Asakury.
-A Seki-kun to jest moja najbliższa rodzina-odpowiedział pokazując mi po kolei , kto jest jego babcią, dziadkiem i ojcem.
Znowu poczułam ten  ból w skroniach i usłyszałam jak moja druga strona przekazała mi wiadomość telepatyczną :
"Uważaj na nich i za wszelką cenę im nie ufaj "...
O co mogło z tym chodzić ?!I tak bym im nie zaufała, mieli strasznie negatywną aurę wokół siebie...
-Jak się nazywasz drogie dziecko ?-zapytała niewidoma staruszka, a ja wzruszyłam lekko ramionami.
-Kultura osobista nakazuje mi odpowiedzieć, a szkoda.... Nazywam się Seki Asai -mruknęłam w odpowiedzi udając, że nie widzę wściekłego wzroku Kyoyamy.
-Jaki cudem?! Myślałem, że będziesz starsza ...  -powiedział zamyślony starzec, a obok niego pojawiły się duszki, a może raczej shikigami liści.
-Anno pójdziesz razem z nią na górę Osorezan do świątyni-oznajmił najstarszy Asakura do swojej byłej uczennicy.
-Hai Yohmei-sama- odpowiedziała dziewczyna, kłaniając lekko głowę.
-Chodź!-wydała mi polecenie. Nie miałam ochoty się jak na razie kłócić  więc poszłam za nią.
Ruszyłyśmy w kierunku północnym, ale ona wyjęła swoje korale po jakiś dwudziestu metrach i nas przeniosła.
Tu była granica między światem duchów, a ludzi. Poczułam dziwne ukucie z sercu, a itako zniknęła mi z pola widzenia.
Ruszyłam więc wzdłuż góry, by dotrzeć do szczytu. Obok mnie przepływała rzeka, ale różniła się od większości jakie widziałam. Ta była szara i jakby brudnawa, ale zarazem czyta. Przerażało mnie to, ale tylko trochę ...
Idąc napotkałam jakiegoś ducha. Byłą nią mała dziewczyna, której z oczy płynęła krew. Miała z podajże siedem na osiem lat...
-Enma Ai ?-zapytała patrząc na mnie ze smutkiem.
-Iie (Nie)-mruknęłam w odpowiedzi i sama zapytałam.
-Kim jesteś ?
-Tobą -opowiedziała, spojrzawszy mi w oczy, przeszedł mi zimny dreszcz po plecach...
-Nie mogę być Tobą, skory Ty jesteś martwa-stwierdziłam bez zastanowienia.
-Nie jestem duchem, lecz obrazem  przeszłości. Naprawdę nie pamiętasz, tego co się stało na tej górze?
-Nie
-Chodź za mną, a zaprowadzę Cię w miejsce, które musisz nać, ze swojego dzieciństwa-podała mi rączkę i prowadziła na szczyt góry.
Ciekawe o co może jej chodzić ?
Po półgodzinie doszłyśmy na miejsce. Szczyt z daleka wydawał się ponury, a tu była mała świątynia, pola kwiatów lycorysów (likorysów), oraz niedaleko był wodospad. Słońce wyglądał tak jakaby miało zaraz zajść , kolejne ukucie w sercu.
Przed świątynią wyszły trzy osoby : Czarnowłosa kobieta w kimonie, jakiś młody chłopak i starzec. Za nimi stała jeszcze dwójka dzieci...
-Panienko wróciłaś ?-zapytali jednocześnie.
-Ja nigdy nie zniknęłam, więc też i nie wróciłam.
-Nie było Cię z nami prawię sześć , czy pięć lat- powiedział starzec wielce zdumiony.
-Nie mogłam opuścić osób, których nie znam-warknęłam
-Jak to nie znasz ?!-zapytała mała dziewczyna, w krótkim, fioletowym kimonie.
-Nie znam was, a przynajmniej sobie nie przypominam.
-Ai-chan wejdź do świątyni -usłyszałam głos jakiejś starszej osoby z środka świątyni. Weszłam przez kotarę, a tam stała staruszka i kręciła, kołowrotek, lub tym coś podobnego.
-Usiądź, a ja Ci wszystko przypomnę -oznajmiła, a ja usiadłam naprzeciwko.
Może to właśnie od niej czegoś się o sobie dowiem... ?

***

Wena wróciła, a ja jestem z siebie dumna. Nie wiem po co to piszę i tak nikt tego nie czyta, więc to nie ma sensu. Ogółem życie nie ma sensu.

Zocha powiedziała, że nie powinnam prowadzić tego bloga, bo nie potrafię , czy ma rację? 

Pewnie tak...